O ciclo de Sarafín (1ª parte)

(10º da serie "Épica apócrifa")

"Sarafín" pasou de novo varios anos en África, no Tercio, o que lle deu non só a oportunidade de coñecer mundo, senón tamén tema de conversa e faroleo para toda a vida. Estes anos deixaron nel unha rancia pegada de aire exótico (cachimba de testo, mostacho revirado...), a afección pola "arma" (un pistolón enferruxado que carretou no peto desde aquela), e o alcume de "Sarxento" (alcume irónico, pois nisto pesou máis a razoable dúbida propalada que a súa constante apelación ós galóns).

Corrían os anos vinte e volvía Sarafín da súa campaña africana, e pensou no tren que sería perfecta "guinda" ó seu regreso á aldea aparecer cunha muller. Conseguiu os servicios dun compañeiro para facer de chufón, apearon en Monforte, e nun par de días amañaron o asunto, imaxino que co procedemento e nos termos habituais: pretendente no papel de modesto, e chufón poñendo casona onde só había pequena casoupa, gabitas de bois onde famenta xugada de vacas, e agros onde pequenas leiras; enchente onde fame, e modestia e honradez no que era realmente unha trampa indecente.

O caso é que volveu casado, e ben casado, pois amais de fillos a Manuela deulle a capacidade de traballo que sustentou a súa galbanería.

Ó pouco tempo da chegada dos recén casados, recibiu a inoportuna visita do sogro, que acudía a coñecer os feudos tan ben descritos polo chufón, situación da que saíu airoso Sarafín gracias a unha sorprendente capacidade dialéctica: Deron un paseo pola aldea, e chegados a un lugar de privilexiada vista sobre o val, Sarafin pasoulle o brazo polo ombro, e con voz firme pero dóce, díxolle:

-¿Ve eses prados de pola beira do río?
-Vexo.
-¿E as terras e o agro do outro lado?
-Si, parecen boas.
-Pois todo eso que se ve, e máis o que non se ve por detrás do monte, tanto é meu coma seu, papá.

E efectivamente, todo aquilo tanto era dun coma do outro: cada leira tiña o seu dono, e por ningunha pagaba a contribución a casa de Arcos, pero o indubidable mérito de convencer a un sogro de que se é rico, e ademais xeneroso, sen selo, e sen pronunciar mentira, foi premiado coa xusta reseña nos arquivos da memoria colectiva local.

Pero aínda había dar máis episodios de sonada rememoración, anécdotas que rematarían por constituír unha especie de ciclo popular de contos. O tempo e o interese (o principal promotor da súa difusión foi o propio Sarafin, que moitos chiquitos ten tomado á conta de atónitos forasteiros, maiormente troiteiros refuxiados do mal tempo nalgún bar de por alí, que mataban o tempo escoitando engaiolados as súas andanzas) foi escolmando as peripecias de maior éxito no auditorio, coma aquela de cando fixo un lucido estrip-tease (completo) no palco da orquestra na romería do patrón. Outras sen embargo filtráronse por relatos de terceiros (dalgún outro aproveitado que cambiaba contos por viño, -como, por outra parte, debe ser-) pese á insistencia do protagonista en negalas, sobre todo se non o deixaban e moi bo lugar, como a de cando unha vez, no medio dunha concorrida pelexa de taberna, despois de fachendear e facer alarde de valentía, de amentar os “galóns” e a “arma” e encarnizar os ánimos dos demais, montada a trifulca, que fora de grande aparato bélico, na que voaban cadeiras, chovían caiadazos e circulaban puños e patadas a esgalla, Sarafín agachouse baixo dunha mesa e alí agardou ata que pasou o perigo. Houbo aínda quen falou dun “arrecendo” inconfesable, pero xa se sabe, non hai que facer caso de todo o que din, sobre todo se é dun borracho e tan doado branco para as burlas.

Unha das máis recordadas historias súas conta que estando na taberna de Alonso saíu mexar ó pé da estrada, e nese momento parou ó seu lado o coche de liña no que regresaba a xente da feira. Mentres baixaban as mulleres e as mercadorías, algúns mozos e mozas berrábanlle polas ventaíñas, encirrando nel. Aproveitando o moito mexo acumulado na vexiga e o estado trempante do membro, executou un malabarismo para admiración deste improvisado público: puxou con toda a forza posible, e conseguiu enviar a mexada sobre a súa cabeza, describindo con ela unha parábola que ía caer ás súas costas. Ó ir diminuíndo a forza do chorro a parábola líquida foi perdendo altura e os ouriños caeron sobre o seu pelo e cara, para diversión do auditorio. O episodio serviu, a maiores, para descubrir a utilidade do testo da cachimba.

Continuará...