Chufón

(9º da serie "Épica apócrifa")

Cando o rapaz de Trasalba lle dixo a seu pai que ía casar este aínda non as tiña todas consigo. Quería ir sobre seguro e decidiu chamar un afamado chufón. O chufón era unha especie de casamenteiro, un personaxe que interviña no amaño e concertación dos matrimonios, un mediador entre as familias contraentes que aparentemente facilitaba as negociacións pertinentes, aínda que en realidade máis ben eran artistas da adulación e a retórica retranqueira que a miúdo cobraban polos seus servizos, sen embargo non era este o caso, que aínda arrimaba algo á familia.

A intervención desta especie de “home bo” restrinxíase a ocasións puntuais e importantes, xeralmente á cerimonia de pedida de man, onde facía todo o posible por poñer o noivo como o mellor dos partidos: describía a súa casa, os bens, a facenda -esaxerándoo todo e acrecentándoo no posible-, e louvaba as características persoais do pretendente, cousa que preocupaba especialmente ó patrucio de Trasalba.

A comitiva de pai, noivo e chufón chegaron á noitiña á casa da pretendida. Mandáronos pasar para a cociña e reuníronse todos ante a lareira. Desenvolvíase a conversa baixo a fórmula habitual: os pais dela escoitando escépticos, o noivo caladiño coma unha pedra, seu pai describindo a facenda familiar, e o chufón apostillando fachendoso.

- Pois miren, nós témoslle catro vacas. Comezou por dicir o pai.
- Sen contar as xovencas... Interviu, engadindo suposta precisión ó dato, o chufón.
- E uns pradiños, na veiga.
- ¿Pradiños?, se son os mellores da parroquia, cunha presa de auga por riba que dá para regar todo o ano... Retrucaba o chufón.
- E o rapaz xa o ven, está ben criado...
- ¿Ben criado?, ¡é forte coma un touro!
- Agora ben, é algo paradiño...
- ¿Algo paradiño?, ¡é fato de todo!.