12/04/06

De taberneiros e tabernas

(5º da serie "Épica apócrifa")

Había dous veciños que tiñan taberna, afastadas non máis de cen metros, e existía entrambos a proverbial enemizade preceptiva nestes casos. Era unha inquina procedente xa de vello, pois fora atravesando as lindes das distintas xeracións familiares, aportando cada unha novas e acumulativas razóns de odio. Xa se sabe que as tabernas rurais non eran só lugares de ocio ocasional, senón versións sedentarias das feiras, lugares de aprovisionamento de calquera enser, vívere ou ferramenta, lugar de encontro diario, de conversa, farra, negocio e chalaneo, isto explica a súa alta densidade, e o frecuente dos casos de enconada rivalidade entre taberneiros.

Pero nunha ocasión un precisou do outro. Un deles tiña un coche, un camioneto pequeno e estartelado de ranquear por pistas infernais, pero que era o único vehículo da rodeada. O outro taberneiro non se levaba ben coa muller, e esta fugóuselle para Vigo, onde pensaba coller un barco para Bos Aires. Posto en semellante trance, enguliu o moito orgullo que padecía, e foi xunto do inimigo pedirlle que o levase no coche na procura da prófuga. E foron. Fixeron unha especie de tregua ante a importancia da empresa. Agora ben, fixeron a viaxe sen cruzar palabra, e iso que sería máis dun día ás velocidades de daquela. Facer un favor, ante unha situación extrema, si, pero falar tampouco hai porque falarse.

A información máis importante deste asunto refírea a memoria popular só a modo de posdata: si, a muller foi capturada in extremis e traída á forza ó cubil familiar.

Afamadas eran as tabernas de Curral e a de Alonso (por certo, tamén inimigos acérrimos), e principalmente a da Lavandeira, na que había sempre moita parroquia, e a causa era o viño, que cando era bon acudían para bebelo axiña, antes de que lle lo bebesen outros, e cando era malo tamén, para rematalo canto antes e que trouxera outro, a ver se era mellor. Asiduo dela era o Sr. Antón de Carral. Desde a súa casa hai uns dous quilómetros, polo que viña sempre na súa besta, unha cabalería vella e mansa que deixaba atada fóra as longas horas que el permanecía bebendo e botando a partida. Sabedores do asunto, os rapaces collíanlla e ían con ela dar paseos, maiormente a bailes e romerías da zona. Cando ás tantas saía o Sr. Antón a egua estaba suada e cansa, pero tardou tempo en decatarse da substracción. Cando o fixo enxeñou un sistema para que non lla collesen: deixábaa fóra, pero sentábase preto da porta e pasaba por baixo dela a corda do ramal e non a soltaba da man. Pero unha vez quitáronlle a cabezada e marcharon igual coa besta, quedou un co adival, e para mellor simular a suplantación, de cando en vez tiraba da corda. O Sr. Antón berráballe ¡So besta, sei que tes presa!, e o de fora rinchaba e orneaba, e o Sr. Antón enfadábase máis aínda e tiraba da corda reprendendo o animal, ¡Cala a boca, que xa nos iremos!

Unha vez, unha noite de inverno de frío e chuvia, a egua pariulle no lameiro que se formara á porta da taberna. Cando saíu, xa preto da madrugada, e atopou a cría molladiña e envolta no lodo, que malamente podía andar, foi chamar a Pedraboa, onde había tres nenos, para que lle mandasen un con el que o axudase a levar os animais. Acompañouno un dos máis novos, e cando chegaron a Sudrio xa amencera. Saíu a muller e comezou a berrarlle, que se era máis animal el ca besta, que se era un borracho... pero o Sr. Antón, que sería todo iso, pero tamén era bo home, levou o cativo para tras da cociña, foi por uns chourizos, e díxolle á muller que sacase un xerro de viño, e fíxoo, de mala gana e barullando, pero tróuxollelo. Sentaron a almorzar, bebendo man a man polo caneco de barro, renegrido do pouso do tintorro, que nunca fregado fora, e esportillado por varios sitios, pero soubéronlle a gloria ó neno aqueles chourizos e o viñiño, ¡quen os cataba daquela!, e para máis regaloulle dúas pesetas en prata, que nunca antes tales vira, e foron a envexa dos irmáns cando volveu á casa, tanto que andiveron pelexando polas moedas, e para que non llas quitasen comeunas. Logo andaban todos os da casa remexéndolle na merda ata que apareceron, e foi a nai quen as atopou, e non llas quixo volver.

Etiquetas:

3 Comments:

  • Mui bo. Isto tivo que ser real.

    By Blogger acedre, at 3:00 da manhã  

  • Estou enganchado. Gústame moito como reflictes o rural.
    Tenche cousas ben divertidas tamén.

    By Blogger eue, at 7:26 da tarde  

  • Todo o que se conta tanto neste coma nos outros relatos é "estrictamente certo", alomenos así é como dicta a tradición que deben contarse, e así mo contaron a min.
    A fiabilidade que se lle conceda ás cousas que proceden da memoria oral xa é cousa de cada quen. Amais, hai a evidente "elaboración literaria" pola miña parte, pero que sempre tenta evitar transformar o substancial dos asuntos.
    Gracias a todos polos eloxios.

    By Blogger caravelete, at 12:31 da tarde  

Enviar um comentário

<< Home