Probe ti

(2º da serie "Épica apócrifa")

Carme érguese xa antes da alba para baixar desde Outeiro ás Regas a apañar un feixe de nabos para a facenda. É bastante lonxe, e para atallar atravesa por corredoiras infrecuentadas, saltando portelos aínda ás apalpadas. Cando chega á agra xa se ve bastante ben. É unha mañá de xeada, as mans doen ó primeiro e logo perden xa a sensibilidade ó contacto coa xélida superficie das perolas e das nabizas. Atado o feixe, cárgao ó lombo e volve para a casa, agora polo camiño. Vai co carriñouzo dobrado, case 90 graos que fan boa falta para ter conta do peso. E a vista cravada no chan, por designio do porte e por precaución para non pisar mal. Pero aínda así pareceulle ver algo na beira, tras do baragón da cuneta, e achegouse a mirar: Toñiño, un borracho, e algo parvo a dicir dos máis, que na retirada da esmorga do día anterior non deu chegado á casa e quedou a durmir ó sereno. E coa noite que caeu. Arrodelado nunha vella gabardina, víaselle mover ritmicamente o colo co que tapara a cara. Isto tranquilizou a Carme, respiraba. Ó seu redor derretérase a branca capa de xeada, coa mínima calor do seu corpo ou quen sabe se cos efluvios etílicos, pero o caso é que nese pequeno anaco, de forma de óvalo, Toñiño vencera o meteoro, e parecía un Cristo en maxestade, un Pantocrátor coa súa figura inscrita nesa mandorla libre de xeada.

Mirouno un pouco, non era mal rapaz... xa ía botar a andar, pero non puido evitar dicir, en alto pero para si, “Pobre Toñiño”, entón el abriu un nada os seus pequenos ollos e esculcouna detidamente: si, era Carme do Zapateiro, dobanada polo peso dun gran feixe de nabos, e, hai que ver, aterecida e suando ó mesmo tempo. Toñiño non estaría moi esperto aínda, pero si abondo como para espetarlle a súa evidente observación: “Probe ti, Carme”.