27/04/06

Fortunato

(7º da serie "Épica apócrifa")

Puxéranlle o nome á traizón, que con ningunha fortuna nacera. Fortunato foi un vagamundo que ía pedindo de porta en porta.

Facía rotas polas aldeas, e pasaba a miúdo varios días na casa en que lle desen acollida, durmindo na cociña, no escano da lareira ou no banco de detrás da económica, segundo o caso. Botaba a man en algúns traballos, pero non era esta a súa especialidade, senón máis ben a conversa e a compañía afable para os solitarios labradores da montaña. Co tempo foi facendo un circuíto estacional, repetindo cada ano en parecidas datas as visitas ás mesmas casas. Tiña o don da oportunidade, pois aparecía sempre nos entretempos, nunca para as segas, as sementeiras ou as sachas, nunca na crúa invernía nin no medio do verán. El viña cando nas casas se andaba coas cousas de sempre, coas labores cotiás, nas que non faltan traballos pero tampouco son dos máis esforzados, e cando o tempo non pecaba de frío nin de calor. Nas echas que non lle eran propicias retirábase non se sabe moi ben a onde, pode que cuns parentes dos que ás veces falaba, ou a outras casas que tivese de man en terras menos feras. Non era de moita axuda, que os traballos duros non se lle daban, pero tampouco pedía moito a cambio, e nunca estorbaba nin daba ningunha clase de problema. Comía o que lle puxesen, e de beber se non lle ofrecían non pedía -aínda que sabido era que devecía polo viño e a augardente- e daba conversación. Falaba das cousas do mundo, traía noticias das parroquias afastadas, informes confidenciais de cómo foran as colleitas noutros lugares... Contaba, un supoñer, que na Terra Cha andan a mallar cunha máquina que veu de Castela, que en Baralla o Roca abriu un café que ten un aparato que chaman radio polo que se oe falar desde Madrid, que houbo un gran torbón de pedrizo por Sarria...

E non abusaba. En canto pasaba uns días nunha casa marchaba para outra, sempre andando. Neste camiñar de casa en casa describía un extenso e cíclico periplo, que facía predicible e incluso agardada a súa chegada. Comentábase “aínda non veu o Fortunato”, “pois este ano xa tarda”, “pois oín dicir que este inverno estivo malo”, “na feira contaron que está en Cedrón”, “pois logo non ha tardar en aparecer por aquí”. Houbo pesar cando chegou a noticia da súa morte. Foi o último dunha estirpe, a dos pobres de pedir, a dos méndigos de polas portas das casas das aldeas. Agora prefiren as rúas das cidades, as portas das igrexas... cambiaron as feiras polos mercados, os cruces de camiños polos semáforos. Transmutada deste xeito, seguramente foi perdendo esta casta algo da súa antiga dignidade.

Etiquetas:

3 Comments:

  • Encantoume, si señor.
    Ti non oíches falar dunha caste entre mendigos e vendedores ambulantes que eran os rosareiros (porque facían e vendían rosarios nas feiras)? Aparecen na novela de José Miranda, Morning Star.
    Xa sei de que vou poñer o próximo post, adicado a Caravelete.

    By Blogger SurOeste, at 11:02 da tarde  

  • Bonita historia, coma as outras. Un ser humano nunca perde o seu valor anque non tenha un peso enriba.

    By Blogger acedre, at 2:23 da manhã  

  • Pois non oín falar dos rosareiros, supoño que pola miña zona non os habería, ou haberíaos "máis antes" do que se recorda. O interesante do Fortunato era que a materia que el ofrecía como moeda de cambio pola comida que recibía era a palabra, a conversa, a compañía... non sei se hai algo máis nobre que podamos ofrecer ós demais que mantenza para o espíritu. Como "blogueiros" igual somos todos algo Fortunatos.

    Agradézovos os comentarios e agardo impaciente ese post.

    By Blogger caravelete, at 12:30 da tarde  

Enviar um comentário

<< Home