27/02/07

Salvemos as árbores


A min só me interesa un papel:
ese que fan Miquel y Costas & Miquel.
E algunhas veces hai que tamén
o que estampa Don Heraclio Fournier.

15/02/07

Minifundio



O malo do Banco de Terras é que non vai poder xestionar más que "micro-créditos"

06/02/07

O Negrín


(17º da serie "Épica apócrifa")

Do Negrín non se sabe o nome, como só había un por alí, con “O Negro” tiña abondo para a súa identificación e apelación. Nunca lle pareceu mal que llo chamasen, comprendía ben que de parecerllo tería dous traballos, e sabía que o que de ofensa pode haber nese nome haberíao tamén en calquera outro que lle puxesen. Era asiduo da taberna, non por beber, que non tiña con que pagar, amais de que non lle levaba idea (ata cando o convidaban a un vaso aceptaba só o primeiro), pero acudía case sempre ás noitiñas, por ter compañía, que pasaba o día no monte gardando ovellas.

Co tempo e co roce pasaron a chamarlle “Negrín”, coa forma do diminutivo da área oriental do país, onde non coñecen o “-iño”, e acaíalle moi ben, pois era fraco e pequeneiro, aínda que non llo tivesen posto por isto, que xa se sabe que o dos alcuños é cousa de afectos.

Chegara alí enganado por un veciño que traballaba nas minas de Asturias. Alí coincidiran, e convenceuno para que deixase o carbón para ir coidar dunha casa que el herdara, coa promesa de soldo e de boa vida. A casa era unha construcción estartelada, e por ocupación púxolle un rabaño de ovellas que debería levar a pacer ó monte común veciñal. Ó Negro non lle pareceu mal cambio, e non lle desgustou ó primeiro botar o día entre os toxos as uces e as carqueixas, a correr tras das ovellas, que máis se parecía aquilo á súa sabana africana natal que os túneles mineiros. Logo, cando foi vendo que do soldo non había trazas, pensou en abandonar, pero xa non tiña cartos nin para marchar, e o seu “amo” sempre lle viña con promesas de mellora futura, e foise afacendo a ese malvivir, e a non miralo como tal, que sempre se consolaba con que na mina peor estaría aínda. Só o amolaba non poder xuntar uns dólares que mandar á súa aldea, onde deixara pais, irmáns, e un longo clan familiar ós que ben lles virían.

O oficio de pastor non era o seu, que viña de tribo de labradores sen gando maior, e sempre tiña que explicar isto, e que nunca unha vaca vira ata chegar a Asturias. Tardaron en entender na taberna que os que unha vez saíran pola tele eran masais, e que non tódolos negros son iguais. El de neno o que facía sobre todo era escorrentar paxaros das leiras. Contaba moi ben como se reunían nun alto os cativos e vixiaban que as aves non fosen peteirar ó sementado, e como lles tiraban pedras e as afastaban a berros e tocándolles as chocas. Pareceulle mal cando un día lle dixeron “ai ho, ¡e logo en África aínda non inventáchedes o espantallo!”, e pensou para si que as aves de alí non son tan parvas como para ter medo duns farrapos. Emigrara de moi novo, e nunca outra ocupación que a de escorrentador de paxaros e a de mineiro tivera, nin outra cousa sabía facer. O dos paxaros seguíalle levando idea, e traía martirizados os da aldea. Sen que ninguén llo pedise gardaba o pebideiro da veciña, e daba unha batida diaria polos hortos ó raiar o sol, que é cando máis atacan. Cando veu o tempo das cereixas facía garda ó pé delas, e moito traballo pasaba para tornar os merlos, as pegas e demais inmundicias aladas.

Só tomaba un día de folganza ó mes, e era o día da feira na vila. Non mercaba nada ou case nada, pero gustáballe ir para falar cos compatriotas que viñan a vender. O de compatriotas é un dicir, que case nunca eran da súa terra. Só unha vez veu un do seu país, e díxolle que coñecía a un que era de preto da súa aldea. Foi unha alegría moi grande, e quedou en traerlle noticias del para o mes seguinte, logo fixeron tratos nunha radio con onda curta, para escoitar emisoras africanas. Á noite na taberna contábao todo emocionado, aínda que o da radio comezaba a ver que non fora gran negocio, pois só collía dúas emisoras e falaban o árabe e non o entendía. Para o mes seguinte foi á feira esperanzado en coñecer o veciño, pero non apareceu, aínda que mandou recado polo amigo que se quería algo para alá que llo dese, que ía volver pois morréralle o pai e tiña que pórse á fronte da familia. Escribiu ás presas unhas letras e púxose a buscar algo que mercar alí na feira, para mandarlles. De poucos cartos dispuña, e non se fiaba moito de que o mandado chegase a destino, así que se decidiu por unha navalla de Taramundi, desas con garfo, para o seu pai, e un paquete de caramelos para os nenos.

Ó cabo dun tempo tivo carta dos seus. Incluía como principais novidades unha relación dos mortos e os nados na aldea neses anos, e noticia de que unhas monxas abriran alí escola, e que non quedaba xa ninguén sen converter ó cristianismo. Comentouno na taberna, onde recollera a carta, que era costume usar este establecemento como sucursal do servicio de postas, e houbo quen lle dixo, así de pasada, que se non sería bo que pasase tamén el polo trámite do bautizo, pero nin lle vía vantaxes a unha fe tan cativa en deuses nin lle parecía ético traizoar os seus estando tan lonxe da terra. Pero o mellor da carta era a foto. Mandáranlle unha foto dunha fermosa rapaza, que de non ser pola explicación do dorso non recoñecería como a irmá que imaxinaba aínda nena. Era xa moza casadeira, e como corresponde á súa condición levaba un fermoso colar de moitas voltas, con doas e abelorios de cores brillantes, e un pano arrodelado á cabeza, orlado con simétricas ringleiras de adornos, escintilantes á luz do sol ecuatorial. Mirouno ben, e levou unha alegría ó recoñecer os envoltorios dos caramelos que el lles mandara. Os rótulos de marca e ingredientes parecían formar frases polo pano adiante, pois os prateados e dourados plastiquiños foran amorosamente cosidos ó pano, e transmitían unha elegancia insospeitable para a súa humilde procedencia. Foina pasando ós presentes, visiblemente orgulloso, e todos coincidiron na beleza da rapaza. O taberneiro riuse do dos caramelos, pero a muller recordoulle cando para a súa voda a nai lle coseu por dentro do pantalón do traxe un cordón de esparto, que non había cartos para un cinto. Á hora de marchar non lle deixaron levar a foto, e quedou prendida cunha chatola nun andel tras do mostrador, diante dunha copa dun partido de fútbol gañado hai anos, coma un trofeo máis. Co tempo foi collendo amarelo da graxa que se propagaba desde a cociña, pero paralelamente aquela moza íase facendo máis da casa.

Etiquetas: